Έτος 1926. Μήνας Οκτώβριος. Η θορυβώδης και ξέφρενη δεκαετία του 1920 περνούσε από μετάπτωση όταν η Vogue δημοσίευσε στο cover της το πρώτο «Little Black Dress» (LBD) που σχεδιάστηκε από την Παριζιάνα Coco Chanel, δημοσίευση που ανήγγειλε τη μακρά βασιλεία ενός fashion staple. Συγκεκριμένα όπως αναφέρεται στην βιογραφία της: «Το σύνολο χαρακτηρίστηκε ως “η φιγούρα του μέλλοντος” και η πρόβλεψη της Vogue έμελλε να είναι κάτι παραπάνω από προφητική».
Το φόρεμα είχε μακριά στενά μανίκια, loose straight fit, με ζώνη χαμηλά στην μέση και ήταν συνδυασμένο με μια σειρά από μαργαριτάρια. Η δημοσίευση το προσομοίασε με «Chanel’s Ford», αναφερόμενη στο τότε πολύ γνωστό Model T της Ford. Με άλλα λόγια πρόκειται για ένα φόρεμα απλό που προορίζεται να είναι μακράς διαρκείας, ευπροσάρμοστο, προσιτό και προσβάσιμο στην ευρύτερη αγορά.
Το φόρεμα κυκλοφόρησε στο Great Depression era, όπου το απλό και το προσιτό αποτελούσαν πολύ σημαντικά κριτήρια. Και φυσικά, αργότερα, κατά τη διάρκεια του πολέμου, το απλό μαύρο φόρεμα παρέμεινε η πρώτη επιλογή, καθώς οι άνθρωποι μπορούσαν να είναι κομψοί χωρίς να καταχρεωθούν – «without breaking the bank».
Και μπορεί το LBD να πρωτοεμφανίστηκε από την Coco Chanel, αλλά έγινε διάσημο γύρω στο 1961 από την Audrey Hepburn μέσα από την ταινία Breakfast at Tiffany’s. Από τότε το LBD είχε εξελιχτεί σε uniform of choice για μερικές από τις πιο εικονικές γυναίκες στην ιστορία. Διαχρονικά, έχει χαρακτηριστεί από σεμνό, μέχρι και τρομερά προκλητικό, μέσα από διαφορετικές εικόνες και συσχετισμούς.
“A sort of uniform for all women of taste”
Ιστορικά, πριν από τη δεκαετία του 1920, τα απλά μαύρα ρούχα ήταν συνδεδεμένα με υπηρέτες ή προορίζονταν μόνο για πένθος, ενώ η βιομηχανία της μόδας ήταν βασισμένη σε σφιχτά κορσέ και oversized καπέλα. Για τις γυναίκες, το LBD αποτελoύσε μια σημαντική στιγμή απελευθέρωσης: ήταν απαλλαγμένο από τα περιοριστικά, παραδοσιακά ρούχα του προηγούμενου αιώνα. Και παρόλο που το style του LBD εξελίχτηκε με τα χρόνια, παρέμεινε δημοφιλές λόγω της λιτότητας, της πρακτικότητας και της κομψότητας του.
Η μη-παραδοσιακή προσέγγιση της Coco Chanel στις ντουλάπες των γυναικών, η χρήση ασυνήθιστων υφασμάτων όπως jersey και τα ασυνήθιστα cut ήταν πρωτόγνωρα στο κόσμο του couture. Και ενώ άλλοι σχεδιαστές στρέφονταν σε φανταχτερά, πολύχρωμα ρούχα ως αντίδοτο σε όλη αυτή τη μελαγχολία της εποχής, η Chanel επικεντρώθηκε και δημιούργησε little black dresses των οποίων οι κάπως σοβαρές και απλές γραμμές αντισταθμίζονταν από τα signature αξεσουάρ της – όπως κοσμήματα με μεγάλα ψεύτικα μαργαριτάρια ή ένα απλό cloche καπέλο.
Η επιρροή του Χόλιγουντ διαιώνισε ακόμη περισσότερο το LBD για πρακτικούς κυρίως λόγους, καθώς οι νέες Technicolor filming τεχνικές βασίζονταν στη χρήση μαύρων φορεμάτων, αφού τα χρωματιστά φορέματα εμφανίζονταν παραμορφωμένα στην κάμερα. Επιπρόσθετα, η αυξημένη διαθεσιμότητα συνθετικών υφασμάτων όπως το Rayon και το νάιλον στη δεκαετία του 1940 διεύρυναν ακόμη περισσότερο την οικονομική προσιτότητα του LBD.
Και ακριβώς όπως τα Ford motorcars, έτσι και το LBD είχε πολλές εικονικές ενσαρκώσεις από τότε. Το design της Chanel ήταν μόνο η αρχή.
Τη δεκαετία του 1950, μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ο Christian Dior επανακαθόρισε την εμφάνιση του LBD: μακριά poofy φούστα (full-skirted) και στενό στην μέση (wasp-waisted) για τονισμένη μέση. Ο ρόλος του ως σύμβολο μιας επικίνδυνης γυναίκας μεγάλωσε, χαρακτηρίζοντας τις γυναίκες Femme Fatale όπως αυτές απεικονίζονταν στις ταινίες του Χόλιγουντ. Αν η Coco Chanel επιδίωκε το LBD να αποτελεί σύμβολο άνεσης για την γυναίκα, για τον Christian Dior ήταν ξεκάθαρο σύμβολο κομψότητας, θηλυκότητας και πολυτέλειας.
Ο χαρακτήρας και η ικανότητά του να συσχετίζεται με διαφορετικές περιστάσεις, του επέτρεπε να εξελίσσεται με τις εκάστοτε τάσεις της εποχής, χωρίς όμως να αλλοιώνεται ή να θεωρείται «πασέ». Και ενώ στα 60s, επικρατούσαν τα έντονα χρώματα, στα 70s το LBD επιστρέφει ως η ιδανική επιλογή της κομψής γυναίκας αλλά και σε πιο edgy μορφές- όπως επέβαλαν οι περιστάσεις και οι τάσεις της εποχής τότε.
Κατά την διάρκεια των 90s, καθιερώθηκε ανάμεσα στα πιο βασικά κομμάτια της σύγχρονης γκαρνταρόμπας, πολύ συχνά σε mini μορφή και σε εμφανίσεις των διασημότερων super models της εποχής, όπως Kate Moss και Naomi Campbell.
Το 1994, η στενή off-the-shoulder εκδοχή του LBD φορέθηκε από την πριγκίπισσα Diana σε δημόσια εμφάνισή της την μέρα που κυκλοφόρησε το αποκαλυπτικό ντοκιμαντέρ του πρίγκιπα Charles, σχετικά με τον γάμο και το διαζύγιό τους και έτσι ονομάστηκε «the revenge dress».
Ίσως περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο κομμάτι ρούχων, το LBD είναι αυτό που μπορεί να σας πάρει πρακτικά οπουδήποτε. Τα σημερινά κοκτέιλ φορέματα και τα LBDs, τα οποία ορίζονται από το μικρό(τερο) τους μήκος, είναι συχνά ένα και το ίδιο.
Από την καλλιτεχνική του προέλευση μέχρι την εμφάνιση του σε σχεδόν κάθε ταινία του Χόλιγουντ την τότε εποχή, το LBD έχει αποδείξει χρόνο με χρόνο ότι εξυπηρετεί έναν iconic σκοπό στον κόσμο της μόδας. Σταθερά ένα σύμβολο της κομψότητας, αποτελεί μια διεθνή εικόνα της μόδας, το οποίο μπορεί να ερμηνευθεί σε μυριάδες διαφορετικές μορφές και σιλουέτες. Είναι σαν ένας μαυροπίνακας, ο οποίος αποτελεί σημείο αναφοράς της παγκόσμιας μόδας και συνεχίζει να πυροδοτεί τη φαντασία και τη δημιουργικότητα των σημαντικότερων σχεδιαστών μόδας.
